Niets meer en ook niets minder
@N-VA en alle andere politieke partijen: de te kleine koek herverdelen onder te veel hongerige monden is NIET de goede weg.
Het verschil tussen de jongvolwassenen in de mogelijkheid om een persoonsvolgend budget te krijgen als ze meerderjarig worden, wordt door veel mensen als onrechtvaardig aangevoeld. Om daar iets aan te doen diende de N-VA-fractie een conceptnota in over de invoering van een jongerenbudget. Het voorstel wil het systeem 'Persoonsvolgend Budget na Jeugdhulp' wat aanpassen.
Het systeem ‘Persoonsvolgend Budget na Jeugdhulp’ heeft de bedoeling om jongvolwassenen die gebruik maken van niet rechtstreeks toegankelijke hulp (Persoonlijke AssistentieBudget – PAB of MultiFunctioneel Centrum - MFC) en die meerderjarig worden, niet alles te doen verliezen. Wie als minderjarige echter niets heeft maar op de wachtlijst staat voor MFC of PAB en meerderjarig wordt, belandt gewoon op een nieuwe wachtlijst: die voor een PersoonsVolgend Budget (PVB) voor meerderjarigen.
Voorstel
De kern van het voorstel van N-VA is om de jongvolwassenen die van Multifunctioneel Centrum doorstromen naar Persoonsvolgend Budget na jeugdhulp maar 60% te geven van de budgethoogte die voortvloeit uit hun inschalingsprocedure voor persoonsvolgend budget. Met het geld dat zo gewonnen / uitgespaard wordt, zouden (een aantal) jongvolwassenen op de wachtlijst een (stuk?) persoonsvolgend budget kunnen krijgen.
De conceptnota kan je hier lezen: https://docs.vlaamsparlement.be/pfile?id=1834871
Hoorzitting
GRIP werd uitgenodigd om hierover op een hoorzitting onze mening te geven, net als het Vlaams Welzijnsverbond, Pleegzorg Vlaanderen, Onafhankelijk Leven en twee ouders.
Na de uiteenzettingen werden er vragen gesteld door parlementsleden Tine Van der Vloet (N-VA), Vera Jans (CD&V), Ann De Martelaer (Groen) en Hannes Anaf (Vooruit).
Je kan de hoorzitting herbekijken via https://www.vlaamsparlement.be/nl/parlementair-werk/commissies/commissievergaderingen/1646930
- Onze bijdrage over de conceptnota kan je bekijken en beluisteren van 46: 44 tot 1:09:44
- Onze antwoorden op de vragen van parlementsleden kan je bekijken en beluisteren van 2:30:26 tot 2:37:50.
Onze powerpoint kan je hier bekijken.
Het geschreven verslag van de hoorzitting wordt nog voorbereid door het Vlaams Parlement.
Update 12 oktober 2022: Het geschreven verslag is nu beschikbaar en hier te lezen: Commissieverslag Hoorzitting 22 juni 2022 jongerenbudget (vlaamsparlement.be)
Wat vindt GRIP?
De kern van ons betoog is dat verder herverdelen van de te kleine koek niet de goede weg is. Het recht op ondersteuning waarmaken, kan niet door rechten afnemen van de een om rechten te geven aan de ander. Hoe pijnlijk het ook is dat mensen jarenlang op de wachtlijst staan, zo werkt het niet. Ook vanuit andere sprekers hoorden we dezelfde teneur.
Natuurlijk is de situatie heel erg en is het totaal onbegrijpelijk dat in een welvarend land als België mensen met een handicap en een erkende ondersteuningsnood (!) tot 20 jaar op de wachtlijst staan!!
Maar hoe komt dit? Dit is een gevolg van de onderinvestering van de Vlaamse Regering in de ondersteuning van personen met een handicap. Dit leidt tot de absurde situatie van de wachtlijsten: duizenden mensen kregen van de overheid een erkenning van hun recht op ondersteuning via een persoonsvolgend budget, persoonlijke assistentiebudget of plek in een multifunctioneel centrum, maar diezelfde overheid permitteert het zich om doodleuk te stellen dat er geen geld is om het te betalen.
Het is alsof de regering zou zeggen: "Je hebt recht op onderwijs, maar er is niet genoeg geld dus je kan voor onbepaalde tijd niet naar school." We hebben gemerkt tijdens corona wat het betekent als kinderen niet naar school kunnen.
Of alsof de regering zou zeggen: "We erkennen dat je een behandeling nodig hebt die bestaat uit 4 pillen per dag, maar we kunnen maar 1 pil betalen". Zou men dan verwachten dat de zieken zeggen: “Oh, gelukkig, we mogen blij en dankbaar zijn dat we toch al ‘iets’ krijgen” ?
Dat zou toch niemand aanvaarden? En dus doet de regering dat niet. Maar met het recht ondersteuning gebeurt het wél en dat is ongelooflijk beschamend.
Er moet natuurlijk een oplossing komen. Alleen denken we dat de oplossing niet is om, na een lange aanvraagprocedure met een inschaling van de ondersteuningsnood, plots maar een deel te krijgen van het budget dat je nodig hebt. Dit zou het recht op ondersteuning juist verder verzwakken en de structuren die er nog zijn als ankerpunten, zoals inschalingsprocedures, volledig overboord gooien. Onze stelling is dat iedereen de ondersteuning moet krijgen die nodig is, niets meer en ook niets minder.
De wachtlijsten zijn een politieke keuze. Het klopt niet dat er geen geld is. Voor andere zaken is er wél geld. België hoort bij de rijkste landen ter wereld. Het is beschamend dat men de wachtlijsten blijft goedpraten door te zeggen dat er nu eenmaal schaarste is en dat personen met een handicap maar solidair moeten zijn met elkaar en het dus met wat minder moeten doen, zodat anderen ook wat kunnen krijgen. Dit kan ook niet uitgelegd worden aan het VN-Comité in Genève dat opvolgt of ons land zich wel voldoende inspant om de mensenrechten van kinderen, jongeren en volwassenen met een handicap te realiseren. Het VN-Comité ziet landen de revue passeren die met een veel kleiner Bruto Nationaal Product de ondersteuning voor mensen met een handicap veel hoger op de politieke agenda zetten om zo de gelijke kansen om in de maatschappij te participeren ook beter in de praktijk te brengen.
We moeten hier werk van maken en het recht op ondersteuning sterker verankeren en in de praktijk omzetten in plaats van het verder te verzwakken.